© DPH/CBH
Pod względem celowych zniszczeń wojennych żadna europejska stolica nie mogła się równać Warszawie. Jako że odbudowane Stare Miasto zostało w 1980 r. wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, kwestia sposobu konstrukcji długo nie była podnoszona. Przyjrzawszy się uważniej, dostrzeżemy w planie powojennej odbudowy liczne nawiązania do projektów rozbudowy z 1939 r. Pojawia się zatem pytanie, które z koncepcji sprzed 1945 r. zostały zaadaptowane na potrzeby socjalistycznego propagandowego programu i jak do tego doszło?
Rozległe zniszczenia Berlina, jakie dokonały się w toku II wojny światowej, postrzegane były przez planistów projektujących miasto również jako swego rodzaju szansa. Wreszcie nadarzała się okazja, by „kamienny Berlin” okresu cesarstwa zastąpiło nowoczesne, funkcjonalne budownictwo, oferujące dostęp do światła, powietrza i promieni słonecznych, które to walory doceniono już w okresie międzywojennym. Zarówno w Berlinie Wschodnim, jak i Zachodnim zniknąć miały nie tylko ruiny, ale i czynszówki tzw. epoki grynderskiej, jednak w okresie zimnowojennym obie części podzielonego miasta obrały inną drogę w zakresie odbudowy, stając się swoistymi „oknami wystawowymi” dwóch konkurencyjnych systemów politycznych.
Powitanie przez Floriana Hauera, pełnomocnika Landu Berlin przy rządzie federalnym i sekretarza stanu ds. federalnych i europejskich oraz ds. Międzynarodowych
Moderacja: dr Agnieszka Wierzcholska (Dom Polsko-Niemiecki)
Dr. Małgorzata Popiołek-Roßkamp, geb. 1986 in Warschau, ist Architekturhistorikerin am Leibniz-Institut für Raumbezogene Sozialforschung in Erkner. Lehraufträge an der TU Berlin und an der Europa-Universität Viadrina. Publikationen: Warschau. Ein Wiederaufbau, der vor dem Krieg begann (Paderborn 2021), Od kamienicy do muzeum. Historia siedziby Muzeum Warszawy na Rynku Starego Miasta / From a Tenement House to a Museum. The History of the Museum of Warsaw's Site in the Old Town Market Square (Warszawa 2016), Powojenna odbudowa ulicy Nowy Świat w Warszawie, (Warszawa 2012).
Dr. Hanno Hochmuth, geb. 1977 in Ost-Berlin, ist Historiker am Leibniz-Zentrum für Zeithistorische Forschung Potsdam (ZZF) und lehrt Public History an der Freien Universität Berlin. Publikationen u. a. Berlin. Das Rom der Zeitgeschichte (Berlin 2024); Stadtgeschichte als Zeitgeschichte. Berlin im 20. Jahrhundert (Hg. mit Paul Nolte, Göttingen 2019); Kiezgeschichte. Friedrichshain und Kreuzberg im geteilten Berlin (Göttingen 2017).
